Over doodgaan, slapen en plannen om te leven..
Simontonweek dag 4 – Door Rens Verschuur –
Veel mensen zijn bang voor de dood. 50 Jaar geleden was de dood een normaal geaccepteerd verschijnsel, veel normaler en alledaagser dan nu het geval is. Vroeger zag je veel oudere mensen buiten op de straat en in de tuinen, zittend of liggend op een bankje. Je zag zelfs mensen die echt aan het einde van hun leven waren. De oorlog was niet lang geleden, dus de dood was iets waar vaak over werd gesproken.
In de huidige tijd zie je mensen die gaan overlijden niet echt meer in het dagelijkse beeld. Ze behoren niet meer tot onze realiteit. We zijn bang voor iets wat we eigenlijk niet kennen. Daardoor proberen we ook er zo min mogelijk aan te denken. We hebben eigenlijk weinig manieren om goed met de dood om te gaan.
Het lijkt een beetje op hoe je vroeger een kind met een nachtmerrie hielp en hoe je het nu misschien doet. Vroeger zou je bijvoorbeeld de slaapkamer binnenkomen, het licht aanknippen, onder het bed kijken en het kind toespreken dat er niets of niemand is. Dan zou je zeggen ‘en nu slapen!’ en het licht weer uitdoen. Kinderen kunnen daardoor fantaseren dat de monsters alleen in het donker komen en wegblijven van het licht; sommigen gingen voortaan slapen met het licht aan.
Nu wordt er vaker met kinderen gesproken, we vragen ze bijvoorbeeld wat ze hebben gezien. We kunnen ze vragen de monsters te beschrijven, de afmetingen, vorm en kleur. Als ze dit vertellen wordt het monster tastbaarder en daardoor minder eng voor het kind. Als we dan vragen wat we tegen de monsters moeten zeggen is dat vaak ‘ga weg en kom niet terug’. Iets wat we niet kennen is enger dan iets dat we wel kennen.
Hetzelfde geldt voor de dood, voor het overlijden. Voor mensen met een ziekte als kanker is het belangrijk om niet bang te zijn voor de dood: angst voor dood verbruikt veel energie, terwijl die juist nodig is voor kans op herstel en een goede kwaliteit van leven. Carl Simonton zei: ‘plan om oud te worden, en wees klaar om te sterven’. Om gezonde innerlijke overtuigingen over de dood te ontwikkelen en de angst voor de dood kwijt te raken, worden de deelnemers meegenomen in een speciale doodsmeditatie.
Vooraf zagen de meeste deelnemers er erg tegen op, nadien blijken ze deze oefening als een opluchting en een verrijking te ervaren: het eigen overlijden is niet meer donker en dreigend, maar een acceptabele, natuurlijke gebeurtenis. Nu we gereed zijn om te sterven, kunnen we ons volledig focussen op verder gaan met plannen van ons leven.
Wordt vervolgd..
